Bonnard.
Nee... het was geen Monet en ook geen Manet. Het was een Bonnard. Het was bij mensen in Bern, grote schilderijenverzamelaars. Er hing een schilderij van Bonnard: een boot met de familie van de vrouw erop. Hij had nog altijd iets aan het zeil willen veranderen. Omdat hij bleef aandringen hadden die mensen hem het schilderij weer laten meenemen. Toen hij het terugbracht zei Bonnard dat het voor hem nu af was. Het zeil nam het hele doek in beslag. Het overschaduwt nu de zee, de mensen in de boot, de lucht. Zoiets kan ook in een boek gebeuren, door één zinswending, dat je het onderwerp van een boek verandert. Je hebt er geen erg in, je kijkt op naar het raam: het is avond. De volgende ochtend ligt er een heel ander boek voor je. Schilderijen, boeken, je weet nooit precies hoe ze ontstaan. En altijd schieten woorden te kort. Altijd.
De visie van MARGUERITE DURAS en BONNARD. Een vervolg op dit en dit.
gelezen in: Het materiële leven. Marguerite Duras. p. 31
Geen opmerkingen:
Een reactie posten