Het is zonnig en ik zit buiten. Ik luister niet. De geluiden dringen zich aan me op. De koeien die vanuit de verte loeien alsof ze straks naar de slachtbank verhuizen. De wagens die ergens heen rijden of op terugtocht zijn. Een tractor die traag knorrend van het veld komt. Een gesprek tussen een fietsend paar waarvan ik een klein fragment opvang. Een huilend kind. Eén van de vele zondagse motards. Ik wil mijn oren dichtstoppen, zo heftig kan het zijn. Feestvierende buren.
Gelukkig is er de weergave van wat Marguerite Duras vindt waardoor ik me even heel ver waan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten