'Als ik om me heen kijk in huis, voor het raam sta en naar de kale bomen in het park staar, mis ik dat onzichtbare netwerk aan onderlinge verbindingen dat een huwelijk van bijna vijftig jaar heeft gesponnen, bestaande uit kleine elkaar wederzijds tegemoetkomende gebaartjes, een glimlach bij het verzwijgen van een overbodig woord, een wederzijdse verstandhouding waarover nooit gesproken hoeft te worden, maar die zich uit in vanzelfsprekendheden, het nakomen van dagelijkse afspraakjes, stopwoordjes en voor buitenstaanders onbegrijpelijke woordenwisselingen. Een tenniswedstrijd zonder net of bal. De mens bestaat voor een groot deel uit dat soort gevormde gewoontes. Als mensen dat sleur noemen hebben ze niet begrepen dat een wereld waarin alles, elke dag opnieuw, nieuw zou zijn, juist bedreigend is. Jonge mensen begrijpen die macht der gewoonte nog niet. Nu dat netwerk is weggevallen voel ik me als een schip dat los van zijn anker is geslagen, stuurloos.'
Henk. Bespiegeling over liefde. Meer dan vijftig jaar later. Zijn vrouw is voor korte tijd bij de dochter in Toronto.
In Onbewaakt ogenblik. Bernlef. 135-136
Geen opmerkingen:
Een reactie posten