31.8.14

blog hop
































Ik vind het fijn om in mijn moedertaal te schrijven. De woorden uit te zoeken die het meest omschrijven wat ik wil vertellen. Dit lukt me niet in een andere taal. Dan word ik zeer rudimentair in het uitdrukken. Er blijft dan een gemis hangen. Vandaar…

De vier vragen* heb ik door elkaar gehaald om met jullie mijn creatieve verhaal te delen.

Jaren terug sprak iemand me aan (die me nog kende uit mijn schooltijd) met de woorden: ‘Inge, er ligt altijd een rechte weg voor je. Jij verkiest zijwegen, soms met grote bogen. Altijd weer kom je op die rechte weg terug.’ Dat raakte me.
Tot vandaag. Misschien meer nog vandaag dan het moment dat hij het uitsprak.

Het leven en de liefde fascineren me. De omzwervingen. Het verdwalen. Vinden. Pijn van het verlies. Raakpunten. Denkpaden. Obstakels. Wegen die uit elkaar lopen. De afgronden. Het kruisen…
Het ervaren, erover nadenken is niet voldoende voor me. Ik heb een kunstenaarsziel en voel de drang om het in eigen werk te vertalen. Soms volstaan penseel en aquarel. Een potlood. De laatste jaren grijp ik vlugger naar naald en draad. Werk ik met handwerktechnieken die ik van mijn grootmoeder leerde. Zij is een belangrijke vrouw in mijn leven geweest. Hoe ik nu denk en wat ik doe vind vaak zijn oorsprong in haar (veel te korte) leven en mijn samenzijn met haar.

Mijn verbeelding van de liefde en het leven. In kleine werken. Een zoektocht in contrasten en vormen. Kleur en compositie. Verwacht geen letterlijk verhaal. Geen kunsthistorische uitleg. Het is wat het is.

Er is zoveel dat als  inspiratie aanvulling kan zijn op mijn werk. Kijken. Luisteren. Literatuur. Een biografie. Muziek. Een bijzondere ontmoeting. Fotografie. Kunst. Een wandeling of fietstocht. De natuur…
Mijn schets/notitieboek is nooit ver weg. Ik noteer of teken. Krabbel wat tegen het vergeten. Dat kan daar jaren rustig genoteerd staan tot het me weer bij herlezen opvalt en me vandaag verder helpt.

Ik ben een vrouw en een moeder. Dat is een rijkdom. Het blijft een droom om wakker te worden, naar een eigen atelier te kunnen gaan en de hele dag tussen mijn gedachten en werk te verblijven. De realiteit is anders.
Een atelier heb ik niet. Een kleine werkplek wel. Er staat een grote tafel. Ik prik probeersels, materialen en foto’s die me inspireren op een wand. Ik kijk uit over de velden en een dagelijkse film van wolkenlandschappen. Dat volstaat.

Het is een uitdaging om iedere dag opnieuw evenwicht te vinden tussen wat ik verlang en wat ik vind dat mijn taak als moeder/mens is. De dagen dat het lukt om tijd voor mezelf af te bakenen en te creëren in combinatie met de tijd die ik voor en met dochterslief kan doorbrengen, maken me intens gelukkig.

*
What am I working on.
How does my work differs from others in it's genre.
Why do I create what I do.

How does my creative process work
.


Hier zou ik op mijn beurt andere creatieve zielen mogen nomineren. Dit verloopt moeizamer dan ik had verwacht. 

30.8.14

gevlochten


schoonheid




























EUGENE DELACROIX. 1 januari 1857. "Poussins definitie van schoonheid: dat wat genot schenkt."

Zit er schoonheid in het vergankelijke?

28.8.14

roze


























De lucht kleurt roze deze avond.

27.8.14

buiten




























Buiten lonkte. Zon. Warmer dan de afgelopen dagen. Geen druppel. Al kon het maar even vandaag.

26.8.14

donker



























'daarvoor moet het donker worden' DAVID VAN REYBROUCK

Met één dag vertraging had ik een avond in gezelschap van zomergast David Van Reybrouck. (dank je wel Patrice!) De regen kletterde langs het raam. Tijd werd gevuld met mooie woorden. Bedenkingen. Littekens die nooit helen. Over 'nuages'. Je moet er ontvankelijk voor zijn. Emotionele woorden van Marguerite Duras. Dat schrijven 'niets' zeggen is. Het is schrijven. Een schrijver praat niet. Dat het onmogelijk is om iemand over een boek te vertellen. Een boek in wording. Een boek is als de nacht. Oui. Zoveel meer.
De okeren helft van de auteur en de mosgroene. Daarvoor moet het donker worden.

24.8.14

blauw





























Blauw in de lucht vandaag. En elders.





23.8.14

a joy






























"A thing of beauty is a joy forever". JOHN KEATS

Ik kon gisteren (opnieuw) genieten van  Bright Star. De traagheid en de schoonheid van de woorden. Subtiele tederheid. Verstilde interieurs. Het naaien met naald en draad. Wapperend linnen. Verhelderende regen. Ik geniet nog na. En tracht te vergeten dat het woord 'school' binnen sluipt in onze gesprekken. Met gedeelde gevoelens. Totaal nieuw voor ene dochterlief. Een laatste jaar secundair onderwijs voor de oudste. Voor mezelf blijft het nog afwachten. Hoeveel uur en voor welke groepen. Je leert er mee te leven. Een fijn gevoel is het niet.

Misschien moet ik vandaag een vlinder binnenhalen. De ramen openen. Zachte woorden herlezen. Een draad door het oog van de naald laten glijden. Dromen. Gewoon genieten van de schone dingen die ik om me heen zie.



22.8.14

wie?



























Welke kunstenaar kwam langs en gebruikte de koe als een blank doek?

21.8.14

Jan volgen
































Indien je mirakelen zoekt ga tot St.-Antonius. We zouden Jan de Lichte volgen op zijn trektochten door Velzeke. Niet echt voorbereid als de wandelaars die we tegenkwamen. Geen kaart. Geen hond. Geen aangepast schoeisel. Het was eerder een bevlieging. Gelukkig kwamen we langs Sint-Antonius. Na het branden van een kaarsje tot het bekomen eener gunst vonden we de juiste richting terug.

20.8.14

traag






























Nog even alles traag. Mevrouw slak over het raam laten glijden. Oogst uit de tuin van Tine en Lode in de oven schuiven. Tussendoor langzaam wat ideeën laten groeien. Traag vooruit. Vandaag.

18.8.14

nieuw begin
























Dochterlief zet een (voorlopig) punt achter een jarenlange passie. Sinds september 2011 kwam alles in een stroomversnelling voor haar. Ze werd gescout in een kleine club, uitgenodigd voor selectietrainingen in Vilvoorde en tenslotte geselecteerd voor de topsport volleybalschool.

Sinds april is ze ziek. Van twintig uur sporten in de week, kon ze van de één op de andere dag geen lichamelijke inspanningen meer aan. Zelfs de trap opgaan was te uitputtend voor haar.
Ze had zware maanden achter zich liggen. Mentale druk om prestatievermindering, motivatieverlies, gewichtsverlies. In december werd ik aangesproken dat er een vermoeden van anorexia was. Het was alsof ik een klap recht in het gezicht kreeg. De weekends thuis werd er veel (en gezond) gegeten. Ik had daar niets van gemerkt. Al snel werd ik gerustgesteld dat dit niet het probleem was.
Eind februari kreeg ze te horen dat er onvoldoende kwaliteit was om vanaf september '14 door te gaan met de opleiding als young yellow tiger. Ze bleef doorgaan. Alles geven alsof ze deze boodschap niet gekregen had.

Sinds april leerden we de keerzijde van het topsportgebeuren kennen. Ik kan er een spreekwoordelijk boek over schrijven. Een dubbel verhaal. Van woede, frustratie en onbegrip. Onmacht. Van onvoorwaardelijk steunen en meevoelen.

Meetrainen met de groep lukte niet meer. School gaan vroeg de weinige kracht en concentratie die ze nog over had. Er werd niets gevonden wat aanleiding kon geven tot haar extreme vermoeidheid. Bloedtesten gaven geen uitsluitsel. Tot ze eind mei getest kon worden bij BLITS, in de VUB.
Begin juni volgde de diagnose: non-functional overreaching. Het syndroom sluimerde vermoedelijk al voor het jaareinde in haar lichaam...

Vier maanden lang kon ze noch sporten, noch inspanningen doen die ze gewoon was. Sinds vorige week kreeg ze groen licht voor haar revalidatie. Onder deskundige begeleiding bouwt ze haar sportieve droom weer op. Ze concentreert zich nu volledig op haar herstel.

Ik ben fier op haar. Hoe hard de afgelopen maanden vol onzekerheid en nieuwe keuzes ook voor haar waren. Ze is er op een krachtige manier doorheen geraakt. Zo ken ik haar. Een doorbijter. Haar mooie glimlach is terug. Ze durft te blijven dromen.

Zonder volleybal. Een nieuw begin.
Dat het mooi mag worden.


*foto's kopieerde ik van de facebook-pagina van de young yellow tigers. De groepsfoto (bij de laatste wedstrijd) is door Chantal De Troch genomen.

17.8.14

nat






























In overtreffende trap. Nat. Natter. Natst.

daarom



























"Je sais qu'on ne peut jamais se connaître, mais seulement se raconter.” 
SIMONE DE BEAUVOIR.



16.8.14

rest




























De werfborden staan er nog. De kunst geeft zich over aan de natuur. Voorzichtig met een loskomend hoekje. Als kant bewerkt door regen en wind. Statig weerspiegeld in het water.

Ik denk dat het restanten zijn van 'de dag van het park', mei jongstleden. Meer informatie vond ik niet.


de tulpenboom






























Een wandeling in Breivelde begint altijd bij 'mijn' tulpenboom. De tulpen zijn al uitgebloeid. Het groene hart zit er nog. Nog steeds geen tulpenboom in eigen tuin. Zonde.

15.8.14

verhaal






























Het wisselend verhaal van de wolken. Elke dag. Ik lees ze jarenlang. Op mijn manier.

14.8.14

twee woorden





























Voor vandaag. Grijs. Nat.

13.8.14

de appel




























"liefhebben als de appel van zijn oog"

Ik grasduinde bij 'appel'spreekwoorden en kwam deze tegen. Nooit eerder gehoord. Iemands oogappel zijn wel. Ik heb er twee.
Ik heb je lief als de appel van mijn oog.
Lief. Mooi. Teder.