Dochterlief zet een (voorlopig) punt achter een jarenlange passie. Sinds september 2011 kwam alles in een stroomversnelling voor haar. Ze werd gescout in een kleine club, uitgenodigd voor selectietrainingen in Vilvoorde en tenslotte geselecteerd voor de topsport volleybalschool.
Sinds april is ze ziek. Van twintig uur sporten in de week, kon ze van de één op de andere dag geen lichamelijke inspanningen meer aan. Zelfs de trap opgaan was te uitputtend voor haar.
Ze had zware maanden achter zich liggen. Mentale druk om prestatievermindering, motivatieverlies, gewichtsverlies. In december werd ik aangesproken dat er een vermoeden van anorexia was. Het was alsof ik een klap recht in het gezicht kreeg. De weekends thuis werd er veel (en gezond) gegeten. Ik had daar niets van gemerkt. Al snel werd ik gerustgesteld dat dit niet het probleem was.
Eind februari kreeg ze te horen dat er onvoldoende kwaliteit was om vanaf september '14 door te gaan met de opleiding als young yellow tiger. Ze bleef doorgaan. Alles geven alsof ze deze boodschap niet gekregen had.
Sinds april leerden we de keerzijde van het topsportgebeuren kennen. Ik kan er een spreekwoordelijk boek over schrijven. Een dubbel verhaal. Van woede, frustratie en onbegrip. Onmacht. Van onvoorwaardelijk steunen en meevoelen.
Meetrainen met de groep lukte niet meer. School gaan vroeg de weinige kracht en concentratie die ze nog over had. Er werd niets gevonden wat aanleiding kon geven tot haar extreme vermoeidheid. Bloedtesten gaven geen uitsluitsel. Tot ze eind mei getest kon worden bij BLITS, in de VUB.
Begin juni volgde de diagnose: non-functional overreaching. Het syndroom sluimerde vermoedelijk al voor het jaareinde in haar lichaam...
Vier maanden lang kon ze noch sporten, noch inspanningen doen die ze gewoon was. Sinds vorige week kreeg ze groen licht voor haar revalidatie. Onder deskundige begeleiding bouwt ze haar sportieve droom weer op. Ze concentreert zich nu volledig op haar herstel.
Ik ben fier op haar. Hoe hard de afgelopen maanden vol onzekerheid en nieuwe keuzes ook voor haar waren. Ze is er op een krachtige manier doorheen geraakt. Zo ken ik haar. Een doorbijter. Haar mooie glimlach is terug. Ze durft te blijven dromen.
Zonder volleybal. Een nieuw begin.
Dat het mooi mag worden.
*foto's kopieerde ik van de facebook-pagina van de young yellow tigers. De groepsfoto (bij de laatste wedstrijd) is door Chantal De Troch genomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten