blog hop

Ik vind het fijn om in mijn moedertaal te schrijven. De woorden uit te zoeken die het meest omschrijven wat ik wil vertellen. Dit lukt me niet in een andere taal. Dan word ik zeer rudimentair in het uitdrukken. Er blijft dan een gemis hangen. Vandaar…

De vier vragen* heb ik door elkaar gehaald om met jullie mijn creatieve verhaal te delen.

Jaren terug sprak iemand me aan (die me nog kende uit mijn schooltijd) met de woorden: ‘Inge, er ligt altijd een rechte weg voor je. Jij verkiest zijwegen, soms met grote bogen. Altijd weer kom je op die rechte weg terug.’ Dat raakte me.

Tot vandaag. Misschien meer nog vandaag dan het moment dat hij het uitsprak.

Het leven en de liefde fascineren me. De omzwervingen. Het verdwalen. Vinden. Pijn van het verlies. Raakpunten. Denkpaden. Obstakels. Wegen die uit elkaar lopen. De afgronden. Het kruisen…

Het ervaren, erover nadenken is niet voldoende voor me. Ik heb een kunstenaarsziel en voel de drang om het in eigen werk te vertalen. Soms volstaan penseel en aquarel. Een potlood. De laatste jaren grijp ik vlugger naar naald en draad. Werk ik met handwerktechnieken die ik van mijn grootmoeder leerde. Zij is een belangrijke vrouw in mijn leven geweest. Hoe ik nu denk en wat ik doe vind vaak zijn oorsprong in haar (veel te korte) leven en mijn samenzijn met haar.

Mijn verbeelding van de liefde en het leven. In kleine werken. Een zoektocht in contrasten en vormen. Kleur en compositie. Verwacht geen letterlijk verhaal. Geen kunsthistorische uitleg. Het is wat het is.

Er is zoveel dat als  inspiratie aanvulling kan zijn op mijn werk. Kijken. Luisteren. Literatuur. Een biografie. Muziek. Een bijzondere ontmoeting. Fotografie. Kunst. Een wandeling of fietstocht. De natuur…

Mijn schets/notitieboek is nooit ver weg. Ik noteer of teken. Krabbel wat tegen het vergeten. Dat kan daar jaren rustig genoteerd staan tot het me weer bij herlezen opvalt en me vandaag verder helpt.

Ik ben een vrouw en een moeder. Dat is een rijkdom. Het blijft een droom om wakker te worden, naar een eigen atelier te kunnen gaan en de hele dag tussen mijn gedachten en werk te verblijven. De realiteit is anders.

Een atelier heb ik niet. Een kleine werkplek wel. Er staat een grote tafel. Ik prik probeersels, materialen en foto’s die me inspireren op een wand. Ik kijk uit over de velden en een dagelijkse film van wolkenlandschappen. Dat volstaat.

Het is een uitdaging om iedere dag opnieuw evenwicht te vinden tussen wat ik verlang en wat ik vind dat mijn taak als moeder/mens is. De dagen dat het lukt om tijd voor mezelf af te bakenen en te creëren in combinatie met de tijd die ik voor en met dochterslief kan doorbrengen, maken me intens gelukkig.

*

What am I working on.

How does my work differs from others in it's genre.
Why do I create what I do.
How does my creative process work.

Hier zou ik op mijn beurt andere creatieve zielen mogen nomineren. Dit verloopt moeizamer dan ik had verwacht.