Het kwam zomaar in ons op. Zin om traag door de Vlaamse en Zeeuwse polders te rijden. Het zand tussen de tenen te voelen. Onder de wijde zeelucht te eten. Te rusten. Schuimende golven over de voeten heen te laten stromen.
We deden het en genoten. Ik zag een glimlach die me goud waard is. Dat beetje dat we nodig hadden om de volgende dagen te trotseren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten