LF

 

 

Er zijn van die dagen dat je meer de ranonkel lijkt dat zijn kop laat hangen, omgeven door een weelderig rozig boeket. Dat verdriet dat zich jarenlang verzamelde, plots nood heeft om uit te barsten. Dat je het eigenlijk niet wilt. 

Dan zoek ik troost in woorden. In kunst en woorden. Man met blauwe sjaal. Poseren voor Lucian Freud. Van Martin Gayford. Nonstop. Elk moment dat het toeliet.

Vandaag heb ik meer oog voor de bloemen die als zijde het licht opvangen. Voor de streep zon op de schoorsteenmantel. De lucht is nog grijs. Maar ik hoor gefluit hoog in de bomen.

Vandaag ook mag dochterlief, na weken bankzitten met een blessure, opnieuw mee in de wedstrijd staan. Het wordt een zonnige dag. Voor ons.

Het verdriet veeg ik samen in een hoekje en hoop dat het met de eerste de beste windvlaag voor goed verdwijnt.