rood bergje

 

 

Een klein rood bergje op de tafel. Toch kan ik niet overzien. Ik zou op het topje willen wankelen en uitzicht hebben. Verdwaal er wat omheen.

Misschien smelt het gewoon weg. Dan zal ik het bezegelen. Dat klein rood bergje.

veel en niets

 

Dagen van veel. Veel te doen. Alles onrustig bij en door elkaar schuiven. Tussendoor met veel plezier de sneeuw zien wegsmelten. Ik wil lente. Zonlicht. Dagen ook van niets. Er is weinig zichtbaar van wat ik doe. Linnen blijft verweesd hangen. Gedachten dolen.

Misschien met een streepje zon de volgende dagen. Kan ik al de rest even van tafel vegen. Rustig verder denken en werken. Dan tover ik de n weg van niets.

 

verzachten

 



We bekeken het werk van drie vrouwelijke kunstenaars. Kiki Smith, Annette Messager en Berlinde De Bruyckere. Het dode dier wordt ons in verzachtende omstandigheden getoond. Gekleed in wollen cape. Gesteund door opgevouwen dekens. Kussen.
In het kinderatelier dachten we na over de dood van 'ons' dier. Door ouderdom of ziekte. Gedood door stropers. Aangevallen door andere dieren.... En hoe kunnen we die harde dood zachter maken?

Dit zijn enkele resultaten, na weken werken en denken. Enkele dieren wachten nog op een muts en sjaal. Matras of kussen. Een houten constructie. Wat stro.

Werken van Naomi, Lisa, Eridona, Ella en Anton. (Allen elf of twaalf jaar)

langzaam

 

 

Vijf werkjes hangen uit. Ze veranderen voortdurend. Ik overlap. Knip weg. Voeg toe. Wissel. Steeds maar tussen het overige werk door. Soms zet ik door en naai ik stukken bij elkaar. Vaker helpen speldjes met overdenken. Ergens stelt het me ook gerust. Het langzaam groeien.

 

Misschien is het de kracht van het gelukspoppetje dat Tine voor me maakte.

 

 

 

Piep hier eens. Superleuke slaportretten. Misschien herken je jezelf?

dragen

 

"Deze mensen kunnen heel wat klappen verdragen, maar ik, ik ben zo teer als een vlinder." (107)

 

Er gingen heel wat gedachten over 'een manier van vriendschap' heen en weer tussen twee continenten. Die briefwisseling tussen P. Auster en J.M. Coetzee werd gebundeld. Ik las ze vorige week en van het één val ik dan in het andere, als het goed gaat.

 

Een tijd terug had ik 'Allen vlees', Berlinde De Bruyckere en J.M. Coetzee in de hand. Ik klapte het boek dicht. De directheid en de integriteit van de beelden kon ik niet dragen. Ik schaamde me. De beelden raken me altijd, vaak diep. Het is niet dat ik er niet vertrouwd mee ben. Ik zocht naar woorden om het voor mezelf te verklaren. Waren het de details? Uitvergrotingen? Was het een stilte die de werken omhelst, dat zoek was. Ik liet het verder rusten.

 

Tot deze week. In mijn zoektocht naar meer Coetzee kwam ik bij de tijdschrifuitgave *. Met wat geluk mocht ik het uitlenen.

Nu kan ik het verdragen. De beelden en de woorden. Ik herneem. Bladerend. Bij avondlicht woord voor woord. En het verbaast me hoe twee werelden elkaar zo kunnen aanvullen.

 

*Dietsche Warande & Belfort nr.5 december 2012 157e jaargang. www.dwb.be

 

 

zoeken





 

Ik zocht. Heb gevonden. De voorbodes van de lente.

klaren

 

Het klaart en ik hoor vogels fluiten.

zichtbaarheid

 

 

Het zicht is beperkt. Het zal wel opklaren. 

winnen of verliezen

 

 

De zon schijnt heerlijk. De werktafel baadt in licht. Schaduwen spelen. Na een drukke vakantieweek kom ik maar traag op gang. Ik kijk naar wat te wachten hangt. Of ik er iets mee kan vandaag. Of ik verder op zoek ga. Samenvoeg. Herstel. Of wordt het  enkel treuzelen en vooruit schuiven?

 

Gisteren juichten we met de winnende ploeg van coach Fien en voelden intens mee met de damesploeg die niet met de beker huiswaarts kon. Wat een contrast aan gevoelens op het veld!

Terwijl er voor de ene ploeg feestelijke slingers uit de lucht dwarrelden, stond de andere ploeg verweesd toe te kijken. Zowel bij heren als bij dames. Voor één maal wil je gewoon vergeten dat die wereld keihard is. Geen grijszones. Het is zwart of het is wit. Wil je ze allemaal in de armen sluiten en fluisteren dat je zo genoot van hun spel.

 

Gewonnen of verloren. Ik wens jullie een fijne week toe.



eeuwenoud

 

Dochterlief werd vandaag opnieuw voor een dagje training in Vilvoorde verwacht. Dan maak ik er 'ons' dagje Brussel van. Vandaag geen 'ons', maar 'ik'. Een culturele uitstap. Schetsboek in de tas. Potlood.

 

De boemeltrein bracht me vlakbij het Koninklijk Museum voor Kunst en Geschiedenis, in het Jubelpark te Brussel. Indrukwekkend groots. Architectuur om te imponeren. Je nietig te voelen.

Ik schuifelde van kast naar kast doorheen het eeuwenoud Cyprus. Geen tiener die met de ogen draaide omdat moeder te lang stilhield. Het was er rustig. Ik maakte aantekeningen met mijn potlood. 

Genoot van sobere kracht in vorm en kleur.

Mijn eeuwenoude tocht werd verdergezet doorheen de vaste collectie. Een diadeem uit Brazilië met vogelkopje. Blauwe keramiek uit Iran. Textiel. Vederpracht. Griekse en Romeinse goden. Ik stond stil bij de mummie van de borduurster. Volgde de gebonden draadjes bij die van een krokodil. Bewonderde de heilige ram van de god Amon (en de zaalwachter keek me vertwijfeld aan). Het meest gegrepen ben ik door een alledaags Egyptisch tafereel uit het Middenrijk. Een in hout vervaardigd dier.

Na drie uur heb ik mezelf verplicht het museum te verlaten. Ik laat me een ander dagje Brussel opnieuw verrassen.

stille woorden

 

 



'Mijn gezicht wordt gewassen door de druppeltjes van de regen.' Farzana.

Woorden die ik wou bewaren. Farzana is van geboorte Afgaanse. Ze leeft minder dan twee jaar in ons land en gebruikt onze taal op een bijzondere en poëtische manier. Ik was vol van verwondering. Farzana maakte me bij ons gesprek warm voor de Perzische traditie wat taal betreft. Het in woorden kneden van wat mooi is in jouw omgeving. Als een gewoonte. Als thee drinken. Opstaan en weer slapen gaan.

Zonet vroeg ik me af hoe zij deze prachtige, als beschilderde bloemblaadjes van de anjer zou beschrijven.

Vandaag noteerde ik de voorbijrazende wolken in waterverf en leg een tijdschrift open bij een verstild interieurbeeld. Ik moet alleen nog de gepaste woorden vinden.

waarnemen

 

 



Vaak wens ik dat wat ik waarneem van eigen hand is. De restschildering van de doos waarin de inktsteen wordt bewaard. Schaduw van regenstippen op het gordijn. Een inktvlek op een oude kaart. De vorm van een verdwaalde draad op de grond.
Misschien denk ik te veel na en vergeet ik daarom dat het al doende ooit wel zal gebeuren.

aujourd'hui

 

 

Wanneer ik wat tijd kan vrijmaken in het weekend, dan hoort bij dat rustmoment steevast een woontijdschrift. Om weg te dromen. Dit weekend zit daar een oud exemplaar bij. Gevonden tussen andere vrouwenbladen in een doos bij mijn moeder. 'LE DECOR D'AJOURD'HUI'. Nummer 50, uit 1949. Op het einde zit een blad behangpapier gebonden. De feauteuil en de lage tafel zou je zo in  huis halen. Geen idee wie het tijdschrift ooit in zijn bezit had. Niemand in onze familie woonde zoals gesuggereerd in dit woonblad. Misschien was die persoon zoals ik. Verzamelen, dromen en hopen dat het op een dag toch echt zal zijn.

 

 

Geen beelden van onze sla-actie onder de stadshal te Gent. Ik heb ons digitaaltje laten vallen en de lens zoemt ongehinderd in en uit. Pech dus. Schrik niet als het hier de komende dagen opnieuw wat stil wordt.

Of kijk hier eens.